Flores

Prorsa Latina

Multum cunctatus sum dum haece divulgarem, ut qui emendationis spectati viri, docti vero, proventum exspectarem. Quo tamen officii sui pondere presso continua prodictione absistere constitui vobisque comitibus hos versus ostendere. Demite fustes: nondum mora vapulare mereor.

Flórés, flórés, flórés, flórés, flórés, flórés ; quid habétis, quod socordés faciat amásiás ? Praecordiísne inest sécrétum quod dissimulátis indágátóribus vel scrúpulósissimís ? Inter virecta exstátis colórátí magis quam herbae illae poplités incautés secantés. In campís boum candidí estis, turgidí pró exésís caespitibus, ad corónás puellárum sinitis nectí, dum pappís fulvís comitétis quórum in culmís alb éscéns cónsistit lacte . Obscúra fugitis loca, quó allátí latebrís, quibus nón est quín émoveátur, aegrè subsistitis, ut sit in éminentis arboris umbrà aut in antrò aliquò, lectò fortasse ursís ; siccióra etiam ad quae parum pluit aut parum ruit aquae meátus. Nam nón estis hominibus dissimilés : rípís adspírátis sitientés, móleque cuicui modí aquae délectáminí eò magis quantò hausta dè fontibus montigenís lúcidior atque sordibus émendátior. Nóbís dúcò esse vós obortós né resistátis, neu oppugnétis quidem, ceu gentés italicae, quae, cum Rómání pulcrás aestimantés hárum terrás in fasciculum colligere adortí essent, nón temperáre quierunt quín impetuí istórum vírés suás reddant animò redundantés, concessióní tamen déstinátae, sed carpendí atque disserendí státis. Reliquum est ut eí donò déminí, cujus pulcritúdinem per vós ornáre optátur.

Num, rosa, té taeduit tuí múneris ? Dolentíne tibí coaluerunt spínae istae ? Acié praedita, sciò té scíre hís vix in húmánás – hás apprénsátóres !- manús tibi patrócinárí posse. Et ego técum sentiò, quia mihi quidem darí flórem nólò: únum tuórum aut aliórum. Est istud, quod meà ratióne fugiat. Videò vérò, cum vernat, arborés, antequam vireant aut calveant fronde, prò vacuò hiemálí gemmás – flósculós futúrás – supplére, quod est mihi satis, ut laetitià efferar extollarque ad avicellas. Pingitur repentínò ardóre tótus ager pusillis colóribus, nón minus grátís. Affirmáturque meum cor esse nostrò orbe cui démere nésciò quemadfínem hós artús, aió, nátúrae díligimus, vívendí causam, amórí aliam, proprié meam.